Poprzednia płyta Katy Perry była klapą – nikt nie ma dzisiaj co do tego żadnych wątpliwości. Klapą nie tylko komercyjną, ale i artystyczną, jeżeli w ogóle o takim pojęciu w przypadku tworu wygenerowanego na potrzeby list przebojów może być mowa. Na Witness były wyczuwalne nieśmiałe próby liźnięcia nowych rozwiązań muzycznych, ale zupełnie przepadły w gęstwinie nierównych, w przeważającej ilości słabych, generycznych numerów. Katy mocno przeżyła porażkę tego projektu. Dzisiaj jako szczęśliwa matka i prawdopodobnie niedługo także żona, głównie z myślą o swoich fanach spogląda na swoje życie wstecz i na swojej szóstej płycie śmiejąc się i trochę popłakując odnosi się do rozmaitych przeszłych i aktualnych wydarzeń ze swojego życia. Czy robi to na tyle interesująco, by jej Smile zasłużyło na miano prawdziwie udanego, a może nawet przełomowego albumu?

Pojawienie się płyty poprzedziła seria oficjalnych i promocyjnych singli, mających na celu wygenerowanie większego zainteresowania całym projektem długogrającym. Spośród sześciu wydanych w ciągu ostatniego roku numerów, jedynie z Never Really Over udało się wykuć względny przebój, który jednak w porównaniu z szlagierami z czasów Teenage Dream czy PRISM i tak odpada w przedbiegach. Pokazuje to niestety spory zjazd popularności, jaki w ostatnich latach zaliczyła Katy Perry. Biorąc pod uwagę komercyjne wyniki Small Talk, Harleys In Hawaii, Never Worn White, Daisies i Smile można wysnuć wniosek, że tak naprawdę dzisiaj poza wiernymi fanami mało kogo interesują jej nowe dokonania.

Śledzę poczynania Katy Perry od początku jej wielkiej kariery. W zasadzie większość singli, które wydała od momentu I Kissed a Girl trafiło w moje ucho. Spora liczba z tych numerów zdefiniowała ostatnią dekadę w muzyce popularnej i na stałe wpisała się w historię współczesnej muzyki. Z punktu widzenia najlepszych lat w karierze gwiazdy nagrania takie jak Small Talk czy Harleys In Hawaii brzmią jak kompletne nieporozumienie. Wnerwiające, żadne, pokraczne twory, udające od samego początku hity, którymi tak naprawdę nigdy nie miały prawa być. Fortepianowo – smykowa ballada Never Worn White również była piosenką do odtworzenia raz, może dwa. Potem można o niej tylko zapomnieć, tak jak swego czasu o Rise.

Daisies, zaanonsowane jako pierwszy oficjalny singiel promujący Smile urzekło mnie zgrabną produkcją i fajną gitarą akustyczną. Przyjemny, podnoszący na duchu numer, powiew świeżości w twórczości Katy. Niestety jedna jaskółka wiosny nie czyni, a całego stada na Smile nie widać, ani nie słychać. Utwór tytułowy balansuje w stylistyce dance – funk – retro. Nie jest to jednak znowu nic odkrywczego, ani nic co może być faktycznie „catchy”. Przyzwoitej jakości mix This Is How We Do z PRISM i Pendulum z Witness. Tyle i aż tyle. O wiele bardziej nośny jest bliźniaczy stylistycznie Champagne Problems, który wzbogacono charakterystycznymi, przywodzącymi na myśl lata 70. smykami. Ciekawa pozycja, jeden z mocniejszych punktów albumu.

Obok nagrań wędrujących w old – schoolowe klimaty sprzed kilku dekad na Smile znalazły się także takie, które przywodzą na myśl dokonania samej Katy sprzed kilku lat. Not the End of the World mocno uśmiecha się w kierunku Dark Horse, a Tucked do Teenage Dream. Tucked to typowy hymn lata, numer do włączenia w samochodzie w trakcie jazdy na wymarzone wakacje. Na albumie swoje miejsce znalazły także EDM-owo – klubowe wstawki w postaci Teary Eyes czy Cry About It Later. Niekoniecznie pasują one do pozostałych części układanki i raczej nie jest to kierunek, w którym powinna iść Perry. Średnio wypada także oszczędne, prowadzone głównie przez wokal Resilient. O wiele ciekawiej brzmi emocjonalny, utrzymany trochę w stylu Taylor Swift Only Love i krótki, zamykający podstawową wersję krążka, optymistyczny, dedykowany córce What Makes a Woman. Subtelny, gitarowo – elektroniczny podkład muzyczny zręcznie uwypuklił tutaj wszystkie atuty wokalu Katy, co nie do końca udało się w wspomnianym wcześniej Resilient.

Smile nie niesie ze sobą żadnego przełomu w muzyce Katy Perry, raczej mieli sprawdzone patenty i stoi w cieniu wielkich bestsellerów sprzed lat. Poza Never Really Over nie ma tutaj nic z dawnej przebojowości z której słynęła artystka. Katy ma aktualnie inne życiowe priorytety i najwyraźniej sama nie czuje potrzeby generowania kolejnych hitów na topowe miejsca list przebojów. Nagrywa więc płytę skierowaną do najzagorzalszych fanów. Fanów, którzy nie odwrócili się od niej po klęsce Witness. To przede wszystkim dla nich jest ten uśmiech. Katy dzieli się tutaj swoimi problemami z przeszłości, ma ochotę trochę pomarzyć, pochwalić się swoim szczęściem, na bazie własnych rozmaitych doświadczeń pozarażać optymizmem, napisać piosenkę dla swojej córki. Dla wielu ta płyta może okazać się nijaka i może zaliczyć jeszcze większą komercyjną klęskę niż poprzedniczka. Jeżeli tak się stanie – uważam, że niezasłużenie, ponieważ jest to o wiele lepszy krążek od Witness. Tym razem ewentualny flop nie będzie już jednak powodem do tego by Katy myślała o samobójstwie. Kiedy nacieszy się prawdziwym szczęściem, które ją teraz spotyka, może za parę lat doczekamy się prawdziwego renesansu jej kariery. Póki co – na Smile odpowiadamy uśmiechem, ale z mrugnięciem oka.