---

1. West End Girls jest debiutanckim singlem zespołu Pet Shop Boys, wydanym pierwotnie 9 kwietnia 1984 roku. Po podpisaniu kontraktu z wytwórnią EMI, zespół z udziałem nowego producenta nagrał piosenkę ponownie i wydał ją w nowej wersji 28 października 1985 roku, tym razem w roli pierwszego singla promującego debiutancki album studyjny Please.

2. Neil Tennant zaczął pisać piosenkę podczas pobytu u swojego kuzyna w Nottingham, gdzie oglądał gangsterski film z Jamesem Cagneyem w roli głównej. Kiedy kładł się spać wpadł mu do głowy wers rozpoczynający piosenkę: Sometimes you’re better off dead, there’s a gun in your hand and it’s pointing at your head. W wywiadzie dla magazynu The Guardian Neil Tennant podzielił się historią z tamtego okresu: Pewnego dnia byłem u kuzyna i oglądaliśmy film z Jamesem Cagneyem. Zanim poszedłem spać, przyszły mi do głowy pierwsze wersy więc zapaliłem światło i je zapisałem. Wróciłem do Londynu, poszedłem z tymi słowami i dopisałem rap. To były czasy, kiedy Chris [Lowe] i ja robiliśmy dema w małym studiu przy Camden Road. Chris przyjechał z Uniwersytetu w Liverpoolu. Weszliśmy do studia i powiedziałem do niego i gościa, do którego należało to studio: „Napisałem ten rap!”. Dość zawstydzony, ale potem go wykonałem. Na szczęście byli pod lekkim wrażeniem!

3. W 1983 roku Neil Tennant był dziennikarzem brytyjskiego magazynu Smash Hits. Podczas prac nad wywiadem ze Stingiem poznał producenta muzycznego Bobby’ego Orlando, który produkował taneczną muzykę opartą na syntezatorach – dokładnie taką, jaką chciał tworzyć Neil. Tennant przedstawił mu kilka demówek, a Orlando zapoznawszy się z materiałem zaproponował, że może zająć się produkcją debiutanckiego albumu Pet Shop Boys. W ciągu kolejnych miesięcy duet nagrał z nim 12 piosenek, w tym West End Girls, który został wybrany do roli singla.

4. Pierwotna koncepcja West End Girls zakładała, że będzie to rapowany utwór w stylu The Message zespołu Grandmaster Flash & The Furious Five. Zainspirowany amerykańską sceną rapową Tennant pomyślał, że wydanie rapowanego kawałka z angielskim akcentem może zrobić na słuchaczach duże wrażenie. Tuż po skomponowaniu przez Chrisa i Neila pierwszego zarysu utworu w 1983 roku, Tennantowi przyszło do głowy, że fajnie byłoby rozbudować go jeszcze o śpiewane fragmenty o dziewczynach z West Endu. Tennant powiedział o tym Chrisowi dopiero podczas spotkania z Bobbym Orlando w nowojorskim studiu.

5. Gdy Neil przedstawiał wczesne wersje nagranych przez siebie i Chrisa piosenek kolegom ze Smash Hits, zagrał im tylko 3 z 4 skomponowanych kawałków. Pominiętym utworem był… West End Girls. Tennant przyznał kilkanaście lat później, że nie zagrał im utworu, ponieważ… wstydził się rapować! Jeden z jego kolegów, David Bostock, który był asystentem projektanta, przesłuchał utworu przez przypadek, kiedy kopiował u siebie kasetę: Skopiował kasetę, przyszedł i powiedział: „Wow, podoba mi się ta z rapem!”. Odpowiedziałem: „Myślę, że jest trochę żenująca…”. David odparł: „Nie, jest świetna!”. Dlatego uważam, że w tworzeniu płyty, a zwłaszcza przebojowego albumu pop, jest mnóstwo szczęścia i zbiegu okoliczności.

6. Wersja utworu wyprodukowana przez Orlando zawierała partię perkusji zaczerpniętą z Billie Jean Michaela Jacksona i aranżację, którą Neil Tennant nazywał akordami Barry’ego White’a. Orlando zagrał na większości instrumentów słyszalnych w utworze, wykonał także jazzowy riff pod koniec piosenki. Chris Lowe, który napisał do West muzykę, zagrał jeden akord i linię basową.

7. Tekst utworu został zainspirowany wierszem T.S. Eliota The Waste Land: Podoba mi się w nim to, że są w nim różne narracje, niemal coś w rodzaju kolażu. Wszystkie te narracje i języki, które się w nim pojawiają zawsze uważałem za bardzo mocne. Tak samo jest w West End Girls. Wers „Just you wait till I get you home” to dosłowny cytat. – wspominał Neil Tennant. Poemat T.S. Eliota nie jest jednak jedynym, z którego czerpał Tennant pisząc tekst utworu. Fragment From Lake Geneva to the Finland Station nawiązuje do książki Edmunda Wilsona To the Finland Station i stanowi nawiązanie do trasy pociągu, którą przejechał Włodzimierz Lenin, gdy był przemycany do Rosji przez Niemców w czasie I wojny światowej.

8. W wersji wyprodukowanej przez Bobby’ego Orlando znajdował się także wers odnoszący się do Józefa Stalina: All your stopping, stalling and starting / Who do you think you are, Joe Stalin?.

9. Utwór podejmuje tematykę podziałów klasowych naznaczonych nierównościami ekonomicznymi, aspiracji, presji i złożoności życia miejskiego szczególnie w kontekście londyńskich: olśniewającego, kosmopolitycznego, konsumpcyjnego West Endu i surowego, tradycyjnego, przemysłowego East Endu. Tennant przyznał później, że wiele ludzi myślało, że piosenka opowiada o… prostytutkach! Tymczasem, zgodnie z jego słowami dla The Guardian: To opowieść o mieście nocą. O chłopakach i dziewczynach spotykających się, by się dobrze bawić i prawdopodobnie zacieśniać więzi. To opowieść o seksie. To paranoja! 

10. W tekście został wspomniany klub Dive Bar: There’s a madman around, Running down underground, to a Dive bar in a West End Town. Był był to gejowski bar z lokalizowany w piwnicy The Kings Head, który Lowe i Tennant często odwiedzali na początku lat 80.. West End Girls wywodzi się z obskurnego miejsca, a Dive Bar był bardzo obskurny! Po pierwsze, obskurność jest płodna, po drugie, ma w sobie pewien rodzaj uroku, prawda? Barman grywał tam koncertowe albumy Barbry Streisand. Były tam także przerażające rysunki przedstawiające ją, Lizę Minelli i Shirley Bassey. To było to, co nazywaliśmy „tragiczne”. Uwielbialiśmy to! – wspominał Neil Tennant w wywiadzie dla magazynu The Quietus z 2024 roku. Chris Lowe, w tym samym wywiadzie krótko skwitował: Nigdy stamtąd nie wychodziliśmy! Bardzo brakuje nam takich „tragicznych” barów.

11. Frazy pojawiające się w utworze tj. „świat w ślepej uliczce”, „nie ma dla nas przyszłości” czy „West End, ślepy zaułek” odzwierciedlają bezpośrednie obawy wielu młodych ludzi przed przyszłością, które towarzyszyły im w okresie znaczących przemian społeczno – gospodarczych, które pod rządami Margaret Thatcher zachodziły w tamtym czasie w Wielkiej Brytanii. Zatracenie się w klubach, seksie, używkach i muzyce było dla nich wówczas sposobem na ucieczkę od szarej rzeczywistości. To właśnie w klubach mieszali się ludzie z różnych klas – bogaci, żyjący w konsumpcyjnej bańce, szukający rozrywki i biedni, chodzący się tam upić, oderwać od codziennych problemów. Tytułowe West End Girls stały się synonimem koneksji, elegancji i przepychu nieosiągalnego dla większości East Endczyków, podkreślając ogromne podziały w londyńskim społeczeństwie tamtych czasów.

12. Wersja wydana w kwietniu 1984 roku stała się lokalnym przebojem w klubach San Francisco i Los Angeles. W Wielkiej Brytanii utwór ukazał się jedynie na singlu 12 – calowym i z wyjątkiem klubów przeszedł praktycznie bez większego echa. Tennant i Lowe czuli, że pod skrzydłami Orlando ich kariera nie rozwijała się tak jak powinna i pod długich pertraktacjach, w marcu 1985 roku zerwali umowę z jego wytwórnią Bobcat Records i zatrudnili menedżera Toma Watkinsa, który pomógł podpisać im kontrakt z koncernem EMI.

13. Zespół nie od razu podjął decyzję o ponownym nagraniu West End Girls. Pierwszym utworem, który grupa nagrała dla wytwórni EMI był wydany w kwietniu 1985 roku singiel Opportunities (Let’s Make Lots of Money). Piosenka, podobnie jak West End Girls, powstała w trakcie sesji z Bobbym Orlando i na potrzeby wydania singlowego dla EMI również została nagrana ponownie. Kiedy wiosną 1985 roku Opportunities zrobił klapę na listach przebojów, grupa podjęła decyzję o ponownym wzięciu na warsztat West End Girls. Gdy numer stał się przebojem, Opportunities doczekał się kolejnych przeróbek w czasie sesji nagraniowych do albumu Please i tuż po jego wydaniu ponownie wylądował na singlu, stając się już tym razem przebojem.  

14. W sierpniu 1985 roku duet wszedł do zlokalizowanego w Londynie studia Advision Studios z producentem Stephenem Hague i towarzyszącym mu inżynierem dźwięku Davidem Jacobsem. Nową wersję West End Girls nagrywano przez tydzień w Studio 2, będącym niewielkim, ale dobrze wyposażonym studiem w którym zazwyczaj nagrywano remiksy i overduby: Nie było potrzeby przeprowadzania zbyt wielu przygotowań, ponieważ poprzednie nagranie utworu było bardzo dokładnym demo. Neil, Chris i Steven doskonale wiedzieli, co chcą zrobić z utworem, zanim weszli do studia.

15. Nowa wersja z wyjątkiem jednego talerza perkusyjnego nie zawierała żadnych prawdziwych instrumentów, dlatego całość można było nagrać w mniejszym Studio 2. W artykule opublikowanym w marcu 1986 roku na łamach International Musician & Recording World, David Jacobs opisał kulisy powstawania nowej odsłony piosenki: Utwór jest bardzo prosty w konstrukcji, z zaledwie czterema podstawowymi schematami rytmicznymi. Najpierw spędziliśmy pięć lub sześć godzin na programowaniu i nagrywaniu ścieżek perkusyjnych za pomocą urządzenia Oberheim DMX, i to pierwsze nagranie przetrwało aż do końcowego miksu. Nagraliśmy bęben basowy, werbel, klaskanie, hi-hat i tamburyn… […] Następnie była partia smyczkowa, która przewija się przez cały utwór i stała się swoistym znakiem rozpoznawczym Pet Shop Boys. Nagraliśmy jedną ścieżkę, używając standardowego brzmienia strun Emulatora I, a następnie nagraliśmy ją, używając standardowego brzmienia strun Emulatora II. […] Jest też trzecia, niska partia smyczkowa, którą dodaliśmy do Emulatora II, aby nadać jej głębi. Partię basową nagrano trzema syntezatorami MIDI: DX-7, Jupiter 6 i Emulator II. Brzmienie DX-7 było bardzo niskie i perkusyjne, nie miało zbyt wielu nut, ale nadawało utworowi głębi i mocy. Jupiter zapewnił brzmienie, a Emulator II odtwarzał próbkę bębna basowego, której wysokość zmieniała się podczas grania na klawiaturze, dodając jej dynamiki. Uzyskanie takiego brzmienia zajęło trochę czasu, a Steven chciał, aby utwór był odtwarzany ręcznie, a nie za pomocą sekwencera, ponieważ uważał, że nada to utworowi większą płynność. Zgranie go z automatem perkusyjnym było dość trudnym zadaniem, ale myślę, że ostatecznie miał rację i utwór brzmiał bardzo dobrze.

16. Hałas ruchu ulicznego poprzedzającego piosenkę został nagrany za pomocą walkmana Sony na Gosfield Street, gdzie mieściło się studio Advision. Moment nagrania wspominał inżynier dźwięku, David Jacobs: Kolejnym elementem utworu jest hałas uliczny, który Steve po prostu nagrał na profesjonalnym walkmanie z dźwiękiem Dolby C na Gosfield Street, gdzie mieści się Advision. Po drugiej stronie ulicy znajduje się biuro Wham, gdzie podczas nagrywania Steve’a kręciło się mnóstwo młodych dziewczyn. Steve wygląda trochę jak Sting, więc na taśmie słychać, jak dziewczyny krzyczą: „To Sting, to Sting”. Jedna z nich śpiewała też „Careless Whisper”, co, jak na ironię, idealnie pasowało do utworu; słychać to również na początku płyty, tuż przed wejściem perkusji.

17. Rapowane zwrotki i śpiewane refreny w wykonaniu Neila Tennanta zostały nagrane za pomocą różnych mikrofonów, odpowiednio za pomocą Neumanna KM84i oraz Neumanna U87. Zgodnie z słowami Jacobsa, dzięki użyciu KM84i, w zwrotkach udało mu się uzyskać pełny bas, a wybór U87 był podyktowany tym, że Tennant posiadał bardzo syczący głos, co umożliwiło z pomocą U87 naturalne wydobycie wysokich tonów. Taki podział wokalu miał także być pewnego rodzaju kolażem ukazującym kontrast pomiędzy West Endem i East Endem. Do chórków wynajęto wokalistkę sesyjną Helenę Springs, która nagrała próbki swoich wokali, a najlepsze z nich poddano obróbce za pomocą emulatora i umieszczono w trzech miejscach utworu.

18. Singiel został zarejestrowany za pomocą analogowego multitracka Otari MTR-90 przy użyciu konsoli SSL, natomiast do miksowania wykorzystano wzmacniacz VCA oraz harmonizer AMS.

19. Podczas sesji w studiu Advision w sierpniu 1985 roku nagrano tylko utwór West End Girls. Dopiero po tym, jak okazało się, że numer stał się przebojem, na początku 1986 roku Pet Shop Boys wraz z tymi samymi muzykami weszli zarejestrować resztę materiału na album Please.

20. Teledysk do utworu wyreżyserowali Andy Morahan i Eric Watson. Muzycy Pet Shop Boys zostali sfilmowani na ulicach Londynu: ulicy Wentworth na targu Petticoat Lane, stacji kolejowej Waterloo, na tle czerwonego, piętrowego autobusu nr 42 jadącego w kierunku Aldgate, mostu Tower Bridge, Westminsteru oraz wieży zegarowej Pałacu Westminsterskiego, przed ambasadą RPA oraz na deptaku Leicester Square.

21. Dla fanów Madonny ciekawostką będzie informacja, że czerwony autobus linii nr 42 widoczny w teledysku reklamował pokaz sceniczny musicalu Evita (Madonna zagrała dekadę później w jego ekranizacji). Z kolei pod koniec klipu na Leicester Square widać ludzi ustawionych w kolejce, czekających na pokaz filmu Desperately Seeking Susan, w którym Madonna zagrała jedną z głównych ról. Oznacza to, że teledysk faktycznie był kręcony w październiku 1985 roku, ponieważ to właśnie wtedy film z Madonną i Rosanną Arquette w brytyjskich kinach święcił swoje największe sukcesy.

22. West End Girls jest pierwszym i jedynym #1 Pet Shop Boys na amerykańskiej liście Billboard Hot 100. Piosenka osiągnęła szczyt zestawienia 5 maja 1986 roku i utrzymała się na liście łącznie przez 20 tygodni. Numer był także pierwszym singlem zespołu, który osiągnął w USA szczyt listy tanecznej, utrzymując się na nim przez 2 tygodnie. W podsumowaniu rocznym 1986 roku na głównej liście Hot 100 piosenka uplasowała się na #15.

23. Mimo, że zespół w kolejnych dekadach działalności wylansował jeszcze sporo przebojów, to West End Girls stał się ich największym i najbardziej rozpoznawalnym przebojem na świecie. Numer zaliczył szczyt list singlowych w USA, Kanadzie, Wielkiej Brytanii, Finlandii, Norwegii i Nowej Zelandii oraz dotarł do Top 5 zestawień w Niemczech, Szwecji, Szwajcarii, Australii, Austrii, Holandii, Irlandii i Hiszpanii. Piosenka dotarła także do #6 na paneuropejskiej liście European Hot 100 Singles. Fizyczna wersja singla sprzedała się na całym świecie w liczbie ok. 1,5 mln egzemplarzy.

24. Piosenka stała się jednym z flagowych utworów złotej ery synth – popu, przypadającej na pierwszą połowę lat 80.. Pet Shop Boys stali się najbardziej rozpoznawalnymi ikonami tego gatunku obok Depeche Mode, Soft Cell, Bronski Beat, Eurythmics, Yazoo czy New Order.

25. Niecodzienne wydanie utworu miało miejsce w Niemczech. W 1984 roku zespół nagrał specjalny medley pierwszej wersji West End Girls wyprodukowanej przez Bobby’ego Orlando z coverem utworu Sunglasses At Night wykonywanym przez Corey’a Harta. Ponad 7 – minutowy medley zatytułowany West End – Sunglasses wydano tam wówczas na 12 – calowym singlu winylowym. W 1988 roku, także wyłącznie na rynku niemieckim ukazało się wznowienie tego singla na winylu, ale i na płycie CD.

26. W 1994 roku Neil Tennant ujawnił swoją orientację seksualną. Muzyk był później wielokrotnie pytany o kontekst gejowski w napisanych przez niego utworach. W wywiadzie dla The Guardian opowiedział o tym, jak widzi West End Girls z tej perspektywy: Myślę, że to perspektywa outsidera. Ostatecznie to celebracja heteroseksualizmu! Niektórzy chłopcy z East Endu mogą spotykać się z chłopakami z West Endu. Chodzi o to, że przeciwieństwa się przyciągają – eleganckie dziewczyny i piękni, szorstcy chłopcy z East Endu spotykają się na West Endzie, chodzą tam do klubów, czy coś w tym stylu. To był bardzo ekscytujący czas dla klubów na londyńskim West Endzie.

27. West End Girls jest najczęściej wykonywanym przez Pet Shop Boys utworem na żywo. Grupa na przestrzeni czterech ostatnich dekad wykonała utwór podczas różnych koncertów i występów live ponad 550 razy.

28. Zespół wykonał utwór na żywo 12 sierpnia 2012 roku podczas ceremonii zamknięcia XXX Letnich Igrzysk Olimpijskich w Londynie.

29. The Guardian umieścił West End Girls na szczycie listy 100. najlepszych singli wszech czasów, które były numerami 1 w Wielkiej Brytanii. Lista została opublikowana w czerwcu 2020 roku.

30. W 2021 roku, z okazji swoich 70. urodzin Sting udzielił wywiadu w programie Track of My Years w BBC Radio 2, w którym wskazał 10 swoich ulubionych utworów. Na jego prywatnej liście znalazł się West End Girls: Neil Tennant i ja chodziliśmy do tej samej szkoły w Newcastle. Nie znaliśmy się, był ode mnie o kilka lat młodszy. Poznałem go dopiero, gdy był dziennikarzem w Smash Hits, o ile dobrze pamiętam. Przeprowadził ze mną wywiad i wyznał, że chodziliśmy razem do tej samej szkoły. A potem, o dziwo, miał ten wielki hit z kultową piosenką z tamtego okresu, West End Girls: wiesz, syntezator, ta nonszalancja! To po prostu świetna, świetna popowa piosenka.

31. W 1993 roku brytyjski zespół East 17 wydał na singlu własną wersję West End Girls, która promowała ich debiutancki album Walthamstow. Numer stał się sporym przebojem w Australii, docierając tam do #4 listy singlowej i pokrywając się tam złotem za sprzedaż 35 tys. egzemplarzy singla. Utwór pojawił się także na europejskich listach m.in. w Portugalii (#7), Finlandii (#10), Wielkiej Brytanii (#11), Irlandii (#14), Niemczech (#40), Francji (#48).

32. W 2003 roku, w Szwecji został założony cover band West End Girls. Żeński duet w ciągu 6 lat swojej działalności wykonywał utwory Pet Shop Boys koncertując w różnych częściach świata. Dziewczyny nie kopiowały bezpośrednio utworów Pet Shop Boys, lecz naśladowały je. W styczniu 2006 roku band wydał własną wersję West End Girls. Piosenka promowała ich jedyny w dorobku album Goes Petshopping, który ukazał się w czerwcu 2006 roku i wspiął się na #12 szwedzkiej listy najlepszych albumów.

33. Po fragmenty tekstu z West End Girls w 2023 roku sięgnął Drake. Muzyk użył charakterystycznych fraz z przeboju Pet Shop Boys w utworze All the Parties, pochodzącym z jego albumu For All the Dogs.  

34. West End Girls z liczbą 223 mln wyświetleń (dane na 10/2025) jest najchętniej wyświetlanym teledyskiem Pet Shop Boys na platformie YouTube. Codziennie wideo zyskuje tam średnio ponad 600 tys. nowych obejrzeń.

35. Utwór z liczbą 387 mln streamów (dane na 10/2025) jest najpopularniejszym numerem zespołu w serwisie Spotify. Biorąc pod uwagę pozostałe serwisy streamingowe audio całkowitą liczbę legalnych streamów piosenki można oszacować dzisiaj na ok. 1,3 mld.