Machineheart jest dla mnie jednym z tych niszowych zespołów, które zasługują na zdecydowanie większą medialną ekspozycję, niż tę posiadaną faktycznie. Od kiedy trafiłem na tę grupę, nie mogę przestać kochać ich cudownie beznamiętnego synth – indie – popu z ujmującym wokalem momentami do złudzenia przypominającym dokonania Stevie Nicks czy Kate Bush. Kto za tym wszystkim stoi? Trójka przyjaciół – Carman Kubanda (gitara), Harrison Allen (perkusja) i Jake Randle (bas, teksty piosenek) oraz magnetyczna, pochodząca z Los Angeles wokalistka i autorka tekstów piosenek Stevie Scott. Powstały w 2014 roku band początkowo nagrywał covery utworów Katy Perry oraz brytyjskiego alt – rockowego zespołu The 1975. Grupa pojawiła się także na ścieżce dźwiękowej do produkowanego przez MTV serialu Scream. Większą liczbę fanów przysporzyło jej wydanie debiutanckiego singla Circles, który trafił do gorącego viralowego Top 50 na Spotify a następnie minialbumu Cruel World na który złożyły się m.in. single Stonecold czy Speak in Tongues.

People Change startuje w tajemniczym i smutnym, trochę jakby egzotycznym, wprawiającym słuchacza w hipnotyczny trans rytmie celującym prosto w dusze sentymentalnie i idealistycznie traktujące temat miłości. Who Said lirycznie w bardzo bezpośredni sposób odnosi się do wszystkich osób wątpiących w młodych marzycieli. Podobną egzotyką i tematyką trąci umieszczony pod koniec albumu, galopujący w rytm bębnów i wokalu Scott Lost Time. Singlowy Do You Love kieruje grupę w bardziej perkusyjno – gitarowe, ale jednocześnie też trochę taneczne tory. Nie jest to wcale jedyny raz kiedy grupa mruga okiem w kierunku dyskoteki – taki moment pojawia się również postawionym na wyrazistych bębnach Had a Dream. Warto podkreślić, że cały czas na People Change band obraca się w klimacie zdystansowanego romantyzmu, którym wysycone były flagowe synth – popowe czy soft – rockowe szlagiery lat 80. Jest to kierunek dodatkowo wsparty muzyczną fascynacją dokonaniami Fleetwood Mac czy Kate Bush skorygowanymi o nowocześniejsze, bardziej elektroniczne i alternatywne brzmienie grup takich jak Massive Attack czy Portishead. Jak sama w jednym z wywiadów stwierdziła wokalistka grupy: Brzmimy tak, jak prawdopodobnie brzmiałoby Fleetwood Mac gdyby powstało dzisiaj. Słuchając debiutu grupy nie sposób nie zgodzić się z jej zdaniem!

Muzyka kreowana przez machineheart momentami nabiera także mocno filmowego charakteru. Bardzo dobrym przykładem takiego utworu jest Overgrown – numer uwodzący ucho rozmarzonymi, filmowymi smykami wybrzmiewającymi ponad dźwiękami bębnów i innych syntetycznych odgłosów. Siłą grupy są także bardzo chwytliwe refreny, które ciągną w górę elektroniczny Chained, folktroniczny Peace of Mind czy najmocniejsze ogniwo płyty – Altar. Ten numer to kapitalnie wpadająca w ucho melodia, delikatna gitara a la wczesna Adele, rytm napędzany przez perkusję i beznamiętny, ale jakże chwytający za serce wokal odmalowujący tyle znanych nam wszystkim emocji! Altar to wołanie o pomoc, okrzyk mający wyrażać uczucia, które tkwią głęboko w nas kiedy czujemy się samotni i bezsilni. To numer dzięki któremu zagubiony człowiek może przetworzyć wszystkie wewnętrzne, targające nim emocje i zdać sobie sprawę z tego, że tak naprawdę jest mnóstwo innych ludzi mających takie same myśli i uczucia. Można słuchać bez końca, nie tylko w trudnych momentach życia. Utwór doskonale odzwierciedla zamierzenie przyświecające działalności zespołu: Chcemy, żeby nasza muzyka rezonowała z ludźmi w taki sam sposób w jaki nasza ulubiona muzyka rezonowała z nami. I tak jak muzyka na której się wychowaliśmy zapewniła ścieżkę dźwiękową do naszego życia, tak chcielibyśmy, by muzyka [machineheart] stała się ścieżką dźwiękową do życia naszych słuchaczy.

Prace nad debiutanckim albumem długogrającym People Change trwały ponad dwa lata. Ich efekt ukazał się na początku 2019 roku i zgodnie z zapewnieniami frontmanki grupy – Stevie Scott w pełni opisuje to, kim [machineheart] jest jako zespół. Trzeba przyznać, że to naprawdę niezwykły krążek, wycelowany wprost w dorastające pokolenie milenialsów, którego częścią są nie tylko członkowie zespołu ale też ja i prawdopodobnie wielu z Was, czytających ten wpis. Z zaprezentowanej tutaj palety electro – indie – popowych dźwięków raz po raz, to tu, to tam wynurza się specyficzna, pozornie wyzuta z uczuć nostalgia za garażowym rockiem lat 90. czy zimnym niepokojem wybrzmiewającym z mrocznego, ejtisowego synth – popu. Przesłanie całej płyty doskonale katalizuje się w tytułowym, balladowym utworze People Change: Starzejemy się, nie cofamy tych godzin […] Ludzie zawsze się zmieniają i nigdy nie będziemy tacy jak byliśmy wcześniej. Staramy się pozostać tacy sami ale uderzamy głową w ścianę… […] Idźmy dalej!

Co dalej z zespołem? W okolicach premiery People Change członkowie grupy podkreślali w wywiadach, że zaraz po promocji debiutu zabierają się za nagrywanie jego kontynuacji. Nie doczekaliśmy się jej jednak do dnia dzisiejszego na co zapewne miała także wpływ pandemia, która ogarnęła świat w 2020 roku. Oficjalne strony zespołu milczą a Stevie Scott i Jake Randle w marcu 2020 roku ogłosili powstanie pobocznego projektu The Yves, który póki co cały czas publikuje nowe nagrania. Nie jest to jednak nic dziwnego, że independentowi muzycy angażują się w różne projekty. Działalność machineheart nie została nigdy oficjalnie zawieszona, więc możliwe, że Stevie i chłopaki jeszcze kiedyś zaproszą słuchaczy ponownie w świat swojego eterycznego indie dark – popu. People Change jest udaną, naładowaną emocjami, potraktowaną spójnym brzmieniem i melodyjnymi, wpadającymi w ucho numerami płytą dość dobrze definiującą styl zespołu. Nie jest to krążek dla każdego, jeżeli jednak lubisz dokonania Fleetwood Mac czy Stevie Nicks, elektronikę oraz nie jest Ci obce pozornie beznamiętne podejście do rozmaitych emocji targających wchodzącymi w dorosłość ludźmi – odpalając People Change możesz nie zorientować się kiedy zaczniesz odtwarzać nagrania machineheart po raz kolejny i kolejny!