---

1. Vogue jest pierwszym singlem zwiastującym album – ścieżkę dźwiękową I’m Breathless: Music from and Inspired by the Film Dick Tracy. Utwór wydano w Europie i Oceanii dwa miesiące przed premierą płyty, 20 marca 1990 roku. Tydzień później piosenka trafiła do fanów w USA, a 25 kwietnia do mieszkańców Japonii.

2. Pod koniec 1989 roku wytwórnia Warner przygotowywała się do wydania finałowego singla z albumu Like a Prayer na który miał trafić utwór Keep It Together. Globalnie miał być to już jednak szósty singiel z płyty, a poprzedzający go, wydany głównie z myślą o amerykańskim rynku, balladowy Oh Father osiągnął wyniki poniżej oczekiwań ówczesnego wydawcy Madonny. W celu wzbudzenia większego zainteresowania wydaniem Keep It Together, postanowiono umieścić na jego stronie B zupełnie premierowe nagranie. Stworzenie piosenki zlecono Shepowi Pettibone, który już wcześniej stworzył dla Madonny kilka udanych remiksów. Producent w ciągu dwóch tygodni, dysponując budżetem zaledwie 5 tys. dolarów, stworzył demo, które później ewoluowało w utwór Vogue: Craig Kostich [ówczesny szef działu muzyki tanecznej w Warner Bros] wpadł na pomysł żeby zobaczyć jak będziemy współpracować, i poprosił mnie, żebym stworzył dla niej utwór. Tak zrobiłem. Spodobał jej się. Kiedy już weszła do studia, powiedziała: „Mam nadzieję, że Ci to nie przeszkadza, ale będę nazywała ten utwór Vogue”.

3. Nazywając utwór Vogue Madonna inspirowała się voguingiem – stylem tanecznym, który wyewoluował w latach 60. na ulicach Harlemu jako część kultury ballroom, wywodzącej się z marginalizowanej głównie Afroamerykańskiej społeczności queerowej. Taniec charakteryzował się ekspresyjnymi ruchami nawiązującymi do świata mody i stylu życia drag queens. Madonna pod koniec lat 80. zobaczyła tancerzy wykonujących ten styl prawdopodobnie w nowojorskim klubie The Sound Factory, w którym dj-em był wówczas Shep Pettibone. W wypowiedzi z 2019 roku stwierdziła: Byłam bardzo zainspirowana [mieszkaniem w Nowym Jorku]. Mam na myśli piosenkę Vogue zainspirowaną wejściem do klubu nocnego – może to był Paradise Garage, może inny, nie jestem pewna – i zobaczeniem ekstrawaganckiej ekipy tańczącej voguing. Pomyślałm: „Wow, co to do cholery jest?” I to było w tym wszystkim najbardziej niesamowite.

4. Wraz z początkiem grudnia 1989 roku Pettibone wysłał nagrany przez siebie podkład do Madonny, która miała stworzyć do niego tekst. Madonna nie spieszyła się jednak ze swoim zadaniem i większość tekstu napisała dopiero w samolocie, którym leciała na nagrania wokalu do Nowego Jorku. Sesja nagraniowa odbyła się w piwnicy jednego z budynków zlokalizowanych przy West 56th Street zaaranżowanej na domowe studio nagraniowe. Madonna nagrała większość swoich wokali za jednym podejściem, w kabinie wokalnej wykonanej z przerobionej, dwuskrzydłowej szafy: Miała refreny razem i zwrotki razem. Śpiewała je na miejscu, jedne po drugich. I muszę też dodać: pierwsze podejście! Zwłaszcza zwrotki. Zawsze była artystką pierwszego podejścia. Żadnych problemów z tonami. Była pod tym względem niesamowita!

5. Shep Pettibone zaproponował Madonnie rapowaną wstawkę w środkowej części utworu: W środkowej części pomyślałem: „Co powiesz na to, żebyśmy tu zrobili jakiś rap albo coś?”. Ona odparła: „Co masz na myśli?”. Ja: „Och, co powiesz na to, wiesz, żeby wprowadzić gwiazdy filmowe i takie tam?”. Więc po prostu spisaliśmy całą masę nazwisk gwiazd filmowych i tak powstał rap.

6. Po nagraniu wokali Shep zmienił kilka rzeczy w podkładzie, by całość lepiej pasowała do tego, o czym śpiewała Madonna: Dodałem fortepian, już po tym jak zaśpiewała piosenkę. Zmieniłem także linie basowe w zwrotkach, żeby lepiej do nich pasowały. Wcześniej, myślę, że była to po prostu dwutaktowa pętla linii basowej, przez całą piosenkę – co jej się podobało. [Madonna] nie chciała, żebym to zmieniał. Ale powiedziałem: „I tak to zmienię.” Więc… chciała, żeby to było bardzo undergroundowe, a ja powiedziałem: „Po prostu mi zaufaj. Pozwól mi robić to, co robię.” I tak zrobiła. Po zaśpiewaniu piosenki wróciła do Los Angeles, a ja mogłem ją dokończyć w Nowym Jorku. Gotowy utwór trafił do wytwórni Warner tydzień później, tuż przed końcem 1989 roku.

7. Shep, po konsultacjach z M zmienił także finał piosenki. W pierwotnej wersji Madonna śpiewała w kółko: C’mon vogue, let your body move to the music. Pettibone stwierdził, że utwór w tym momencie należy przenieść na jeszcze wyższy poziom. Tak powstała więc fraza: Ooooh! You’ve got to, let your body move to te music! Ooooh! You’ve got to just, let your body go with the flow!

8. Tekst utworu celebruje samoekspresję, taniec i blichtr Hollywood, zachęca słuchaczy do zaakceptowania swojej indywidualności i do odnalezienia piękna w różnorodności. Madonna wzywa wszystkich do wyzbycia się zahamowań, wyjścia z szafy, uwolnienia wszystkich swoich emocji a powtarzanym jak mantra sloganem Strike a pose! nawołuje do prezentowania się z jak najlepszej strony, podobnie jak ikoniczne postacie, do których odwołuje się cała piosenka. Przez cały utwór przebija się promocja przesłania akceptacji i jedności oraz fakt, że piękno i inspirację można znaleźć wszędzie. Słuchacze są wezwani do wyjrzenia poza normy społeczne i do akceptacji swojej wyjątkowości. Mocny przekaz płynący z Vogue sprawia, że utwór jest dzisiaj jednym z największych hymnów społeczności LGBTQ+.

9. Na tekst utworu wywarł wpływ także reżyser filmu Dick Tracy oraz filmowy i ówczesny życiowy partner Madonny, Warren Beatty, którzy poprosili ją o napisanie piosenki pasującej do punktu widzenia odtwarzanej przez nią postaci Breathless Mahoney, fascynującej się ciemnymi, zadymionymi barami, gwiazdami filmowymi i podobnymi do tego rzeczami. Utworu nie wykorzystano w samym filmie, ale używano go w spotach promocyjnych.

10. Kiedy szefowie Warnera usłyszeli piosenkę, zgodnie z słowami Shepa natychmiast zmienili zdanie co do jej wydania: Wytwórnia płytowa oszalała, jej menadżer oszalał! Wszyscy tak mówili. To wielki przebój – nie zmarnujemy go jako strony B singla Keep It Together! Początkowo Warner miał jednak zagwozdkę, kiedy i jak wypuścić na rynek tę piosenkę. W związku z tym, że w planie na maj była premiera nagranej już ścieżki dźwiękowej do filmu Dick Tracy, ostatecznie postanowiono dorzucić piosenkę do tracklisty krążka i wypuścić ją na pierwszym singlu.

11. Pierwszą stacją radiową, która w USA odtworzyła na swojej antenie utwór Vogue była nowojorska stacja WQHT (Hot 97). Stacja odtworzyła utwór dwa dni przed oficjalną radiową premierą, przewidzianą na 29 marca. W efekcie większość amerykańskich rozgłośni radiowych rozpoczęła emisję piosenki już następnego dnia. Shep Pettibone wspominał moment w którym usłyszał piosenkę w programie dja Franka Cocklera z stacji WBLS, który jako jeden z pierwszych po WQHT zagrał Vogue a następnie powiedział: Cóż, nigdy wcześniej nie słyszeliście czegoś takiego w WBLS! Kilkanaście lat później Shep wspominał swoje odczucia, kiedy usłyszał te słowa: To był naprawdę wyjątkowy moment, usłyszeć ją w radiu w ten sposób. Potem, w ciągu tygodnia lub dwóch była już w każdej stacji radiowej, wszędzie.

12. Shep i Madonna wykorzystali fragment: Let your body move to the music! w utworze Deeper and Deeper, który został wydany pod koniec 1992 roku jako drugi singiel z albumu Erotica: To była zdecydowanie świadoma decyzja. Dotarliśmy do tego punktu i powiedzieliśmy sobie: „Co jest do cholery? Bawmy się tym!”.

13. Podkład utworu został zainspirowany brzmieniem Salsoul Orchestra z początku lat 80. Był to zespół muzyków sesyjnych, którzy nagrywali utwory w stylu funk, disco, soul i dance dla artystów nowojorskiej wytwórni Salsoul Records. Shep Pettibone, tworząc podkład do Vogue, odtworzył dźwięk rogu słyszalny w utworze Ooh I Love It (Love Break), który miksował w 1983 roku. Producent inspirował się także lub zaczerpnął (nie jest to jednoznaczne) linię basu z utworu MSFB Love Is the Message wydanego w 1973 roku.

14. W 2012 roku wytwórnia VMG Salsoul, właściciel praw autorskich do utworu Ooh I Love It (Love Break) zespołu Salsoul Orchestra wniósł przeciwko Madonnie i Shepowi Pettibone pozew o naruszenie praw autorskich, które według nich polegało na bezprawnym użyciu sampla sekcji dętej z piosenki Love Break w utworze Vogue. Przedstawiciele VMG próbowali udowodnić, że Pettibone ukradł sampel bezpośrednio z utworu Love Break, a nie, jak od początku twierdził, że jedynie go odtworzył. W 2013 roku sędzia Sądu Okręgowego USA w Kalifornii orzekł, że użycie dźwięku w Vogue było na tyle nieznaczne, że można je uznać za de minims (nieznaczne lub trywialne) i że „żadna rozsądna publiczność” nie byłaby w stanie rozpoznać samplowanych fragmentów, ponieważ były one nieistotne dla Vogue. Decyzja została podtrzymana przez Sąd Apelacyjny USA dla Dziewiątego Okręgu.

15. Teledysk do utworu kręcono 10 i 11 lutego 1990 roku w kalifornijskim Burbank Studios. Reżyserem wideo został David Fincher, z którym Madonna kilka miesięcy wcześniej współpracowała przy kręceniu klipów do Express Yourself i Oh Father. Fincher miał na nakręcenie wszystkich scen z Madonną zaledwie 16 godzin, ponieważ w tamtym czasie była ona zajęta przygotowaniami do trasy koncertowej Blond Ambition World Tour.

16. David Fincher nakręcił dwie wersje teledysku: regularną, niespełna 5 – minutową wersję telewizyjną oraz dłuższą o ponad 3 minuty, odpowiednio inaczej zmontowaną wersję podłożoną do 12 – calowego remiksu piosenki.

17. Choreografię do teledysku stworzyli tancerze z nowojorskiego House of Xtravaganza – Jose Gutierez Xtravaganza i Luis Camacho. Tancerze dostali szansę na przesłuchanie przez Madonnę, ponieważ chłopak ich przyjaciółki przyjaźnił się z ówczesną wizażystką M – Debi Mazar, która była także ogromną fanką voguingu. Madonna zobaczyła ich improwizowane popisy w nowojorskim klubie nocnym Tracks i była pod takim wrażeniem, że finalnie dała im możliwość choreografii teledysku. Przesłuchania na innych tancerzy odbyły się w Los Angeles, a wąskie grono wybrańców Madonna zabierała osobiście do klubów, by upewnić się, że „dadzą radę”.

18. Czarno – biały teledysk nawiązywał do obrazów w stylu art deco Tamary de Lempickiej i prac hollywoodzkich fotografów tj. Horst P. Horst, Don English, Eugene Robert Richee, Ernest Bachrach,  Laszlo Willinger, Clarence Sinclair Blur, Whitey Schafer, George Hurrell i Scotty Welbourne. Horst. P Horst był niezadowolony z wykorzystania jego prac w teledysku, uważając ich użycie za zdzierstwo a nie hołd. Menadżerka Madonny w odpowiedzi wydała krótki komentarz: Madonna jest wielbicielką Horsta. Nie chcieliśmy go zdenerwować.

19. Szefowie MTV zażądali, by Madonna usunęła z teledysku sceny w których jej piersi są widoczne przez czarną, koronkową bluzkę. Madonna odmówiła, ale mimo tego MTV nie zawiesiła emisji teledysku. Premiera odbyła się 29 marca i tuż po niej klip błyskawicznie trafił do regularnej rotacji we wszystkich oddziałach stacji.

20. 22 listopada 1990 roku teledysk do Vogue miał swoją premierę na kanale BET (Black Entertainment Television) stając się pierwszym teledyskiem Madonny wyemitowanym na kanale Afroamerykańskim.

21. Teledysk jak i sama piosenka ugruntowały pozycję Madonny na scenie muzycznej i wprowadziły ją z impetem w ostatnią dekadę XX wieku, katapultując jej rangę do statusu jednej z największych ikon współczesnej muzyki popularnej. W teledysku Madonnę przedstawiono jako elegancką, pewną siebie, seksowną, inteligentną, silną i dominującą kobietę. Ujęcia pokazujące Madonnę w zbliżeniu, sprawiające wrażenie jakby była w trakcie sesji zdjęciowej miały na celu podkreślić jej urodę, blask i klasę natomiast kadry z nisko ustawionej kamery wykreować wizerunek wspaniałej, olśniewającej, potężnej gwiazdy. Czarno – biały efekt wraz z grą światła i cienia podkreślają jej skrytą, tajemniczą naturę. Z kolei ujęcia w czarnym garniturze z tancerzami w tle zaznaczają jej siłę oraz umiejętność wpływania na innych – mężczyźni bowiem powielają jej ruchy, a Madonna ustawiona na froncie wyróżnia się na ich tle jako silna, niezależna, łamiąca tabu kobieta, pojawiając się w stroju, który stereotypowo uznawany był wtedy za męski. Sam wygląd i pozy Madonny odwzorowują w symboliczny sposób styl największych ikon Hollywod – Marilyn Monroe, Marleny Dietrich czy Jean Harlow.

22. Wideoklip otrzymał dziewięć nominacji do nagród MTV VMA, wygrywając finalnie statuetki w trzech kategoriach: Najlepsza reżyseria, Najlepszy montaż i Najlepsze zdjęcia. W trakcie gali 6 września 1990 roku ucharakteryzowana na Marię Antoninę Madonna wykonała Vogue na żywo wraz z tancerzami ubranymi w stroje w stylu wiktoriańskim. Kilkanaście lat później magazyn Rolling Stone uznał ten występ za szósty najlepszy występ w historii rozdania tych nagród. Dzień później, 7 września, Madonna powtórzyła dokładnie ten sam występ w trakcie charytatywnej gali Commitment to Life IV na rzecz AIDS Project for Los Angeles (APLA).

23. Pod koniec 1999 roku redakcje MTV i TV Guide stworzyły ranking 100 najlepszych teledysków wszech czasów, które wybrano spośród 19 000 klipów wyemitowanych przez MTV od początku istnienia stacji. Vogue umieszczono w nim na #2, tuż za Thrillerem Michaela Jacksona. W tym samym roku stacja VH1 zorganizowała taki sam plebiscyt, tylko oddała w nim głos swoim widzom. W głosowaniu wzięło udział niemal 100 tys. osób, a teledysk do Vogue wylądował w rankingu na #6.

24. Piosenka jest dzisiaj uznawana za tą, która trwale wprowadziła muzykę house do głównego nurtu muzyki popularnej. Wielu krytyków uznaje ją także za kompozycję, która pozwoliła odrodzić się muzyce disco w kontekście stylu house, dając wiodącemu gatunkowi końca lat 70. zupełnie nowe życie. Nagranie przez Madonnę utworu w piwnicy, czyli niejako w podziemiach i późniejszy ogromny sukces utworu na całym świecie jest dzisiaj pojmowane jako symboliczne przejście muzyki house i voguingu z undergroundu wprost do mainstreamu.

25. Kompozycja spędziła 8 tygodni na #1 paneuropejskiej listy singlowej European Hot 100. Utwór zaliczył szczyty krajowych list singlowych w Wielkiej Brytanii, Szwecji, Hiszpanii, Norwegii, Grecji, we Włoszech i Finlandii oraz wszedł do Top 10 list w Irlandii, Holandii, Portugalii, Szwajcarii, Belgii i Islandii (#2), Danii (#3), w Niemczech (#4), Austrii (#7) i we Francji (#9).

26. Vogue stał się ósmym #1 Madonny na amerykańskiej liście Billboard Hot 100. Piosenka wspięła się na szczyt zestawienia 19 maja 1990 roku i spędziła na nim 3 kolejne tygodnie. W podsumowaniu rocznym Billboardu utwór wylądował na #5. Utwór zaliczył także szczyt listy tanecznej Hot Dance Music Club Play oraz był przez 6 tygodni najlepiej sprzedającym się tanecznym 12- calowym singlem. 28 czerwca 1990 roku, zaledwie 3 miesiące po premierze, Vogue został certyfikowany w USA jako podwójnie platynowy za sprzedaż 2 mln egzemplarzy singla.

27. Singiel sprzedał się na całym świecie w liczbie ok. 6 mln egzemplarzy fizycznych i cyfrowych. W kategorii nośników fizycznych Vogue jest najlepiej sprzedającym się utworem w dyskografii Madonny i był najlepiej sprzedającym się singlem 1990 roku. Ponadto pod koniec 1990 roku był to najlepiej sprzedający się singiel w historii wytwórni Warner Records.

28. W drugiej połowie 1990 roku Madonna nakręciła spot dla powstałej wówczas w USA organizacji Rock the Vote mającej na celu zwiększenie frekwencji wyborczej wśród wyborców w wieku od 18 do 24 lat. W reklamie artystka owinięta w amerykańską flagę przerobiła fragment tekstu z Vogue rapując: Chodź, głosuj! Potrzebujemy piękna, potrzebujemy sztuki, potrzebujemy rządu z sercem!

29. Madonna wymienia w rapowanej części utworu 16 gwiazd Hollywood, kolejno: Greta Garbo, Marilyn Monroe, Marlene Dietrich, Joe DiMaggio, Marlon Brando, James Dean, Grace Kelly, Jean Harlow, Gene Kelly, Fred Astaire, Ginger Rogers, Rita Hayworth, Lauren Bacall, Katharine Hepburn, Lana Turner i Bettie Davis. Spośród dziewięciu ikon, które wciąż żyły w momencie wydania piosenki, Greta Garbo była pierwszą, która odeszła, zaledwie 3 tygodnie po wydaniu utworu. Ostatnią była Lauren Bacall, ponad 24 lata później, latem 2014 roku.

30. Dziesięć gwiazd wymienionych w piosence miało prawo do tantiem w wysokości 3750 dolarów, gdy Madonna wykonała Vogue w trakcie Super Bowl XLVI, z racji tego, że ich wizerunki wykorzystano w trakcie występu.

31. Słowo Vogue stało się na początku lat 90. bardzo modne. Przyczynił się do tego nie tylko przebój Madonny, ale także przeżywający rozkwit magazyn VOGUE, w którym w 1988 roku stery przejęła Anna Wintour. Również wiosną 1990 roku swój pierwszy przebój Hold On, który dotarł na liście Billboard Hot 100 do #2, wylansowała żeńska formacja En Vogue.

32. Trzech tancerzy, którzy wystąpili w teledysku do Vogue: Oliver Crumes, Kevin Stea i Gabriel Trupin pozwało w 1992 roku Madonnę, jej firmę produkcyjną Boy Toy Inc., Miramax i Propaganda Films za to, że sceny z ich udziałem, w których omawiali intymne fakty ze swojego życia, zostały poza ich kontrolą użyte w filmie dokumentalnym Truth or Dare. Madonna po 2,5 roku sądowych przepychanek zawarła z całą trójką ugodę pozasądową.

33. Vogue jest trzecim po Holiday i La Isla Bonita najchętniej wykonywanym przez Madonnę utworem na żywo z całej jej dyskografii. Artystka począwszy od 1990 roku umieściła piosenkę w setliście ośmiu spośród dziesięciu odbytych w tym czasie dużych tras koncertowych.

34. Na przestrzeni ostatnich 35 lat Madonna oprócz klasycznych wykonań zaprezentowanych podczas Blond Ambition Tour, MDNA Tour, Madame X Tour czy The Celebration Tour pokusiła się także o większe reinterpretacje utworu. W 1993 roku, w ramach The Girlie Show Tour nadała wykonaniu orientalnego anturażu a w 2004 roku podczas Re-Invention Tour powróciła do stylu Marii Antoniny, wplatając w występ elementy jogi. Z kolei w trakcie Sticky & Sweet Tour z 2008/2009 roku wykonywała piosenkę w nowoczesnej aranżacji z elementami utworów 4 Minutes i Give It to Me Timbalanda, natomiast w 2016 roku wplotła jego rapowane fragmenty w wykonanie utworu Holy Water z albumu Rebel Heart.

35. W 2006 roku Vogue został wykorzystany w filmie Diabeł ubiera się u Prady. Utwór pojawił się także na ścieżce dźwiękowej do filmu. Cztery lata później nagranie pojawiło się także w poświęconemu Madonnie odcinku serialu Glee. Wersja wykonywana przez grających w serialu aktorów trafiła także na minialbum Glee: The Music, The Power of Madonna, który 8 maja 2008 roku zadebiutował na szczycie albumowej listy Billboardu.

36. 5 lutego 2012 roku utworem Vogue Madonna otworzyła swój występ w przerwie finału Super Bowl XLVI. 13 – minutowy koncert z 114 mln widzów stał się wtedy najchętniej oglądanym Halftime Show w historii rozgrywek i miał o niemal 3 mln wyższą widownię niż cały mecz.

37. 5 sierpnia 2022 roku Beyoncé wypuściła zremiksowaną wersję swojego przeboju Break My Soul opatrzoną dopiskiem The Queens Remix, zawierającą wokale Madonny i sample z Vogue. Zgodnie z słowami Bey, Madonna nie tylko osobiście wyraziła zgodę na wykorzystanie przez nią swojej piosenki, ale także wymyśliła tytuł remiksu. W sekcji rapowanej, wzorowanej na oryginalnym Vogue, Knowles wymieniła gwiazdy, które wywarły największy wpływ na historię czarnej muzyki. Wśród 30 wspomnianych przez nią artystek znalazły się m.in. Bettie Davis, Lauryn Hill, Janet Jackson, Whitney Houston, Aretha Franklin, Nina Simone, Erykah Badu, Sade czy Roberta Flack. Bey wspomniała także trzy największe zagłębia w których rozwijał się ballroom i voguing: House of Xtravaganza, House of Aviance i House of LaBeija.

38. W październiku 2023 roku portorykański raper Bad Bunny opublikował album Nadie Sabe Lo Que Va a Pasar Mañana, na którym umieścił piosenkę Vou 787. Muzyk użył w niej oryginalnego podkładu użytego w intro do Vogue a w tekście piosenki stwierdził, że gdyby był kobietą, byłby jak Madonna lub Rihanna.

39. Na początku 2024 roku Ariana Grande opublikowała singiel yes, and? inspirowany muzyką diva house i szeroko rozumianą kulturą ballroomu. Grande bardzo mocno zainspirowała się Vogue, ale producenci utworu nie zaczerpnęli z piosenki Madonny bezpośrednich sampli, lecz dokonali interpolacji podkładu muzycznego, czyli samodzielnie go odtworzyli, unikając w ten sposób opłat za prawa autorskie. Podobny zabieg w 2020 roku wykonała Lady Gaga, interpolując do utworu Babylon zarówno elementy podkładu jak i tekstu z Vogue.

40. W 1999 roku Vogue zostało włączone w setlistę pierwszej trasy koncertowej Britney Spears …Baby One More Time Tour. Utwór pojawił się jako taneczne interludium i wstęp do setu zawierającego covery utworów: Madonny Material Girl, Janet Jackson Black Cat oraz Nasty i Sonny & Cher The Beat Goes On. Podczas wejścia na scenę pod koniec interludium Spears nazywała Madonnę i Janet Jackson swoimi dwiema największymi muzycznymi inspiracjami.

41. Kylie Minogue włączyła cover Vogue w program dwóch tras koncertowych: Showgirl: Homecoming Tour z 2006/2007 roku i For You, For Me z 2009 roku. Minogue wykonywała na koncertach mashup piosenki Madonny z pochodzącym z płyty Fever z 2001 roku utworem Burning Up. Kilka lat później podobny zabieg z Vogue wykonała także Katy Perry, która w trakcie trasy koncertowej Prismatic World Tour wykorzystała jej fragmenty w mashupie z utworem International Smile.

42. 5 września 2008 roku podczas charytatywnego eventu Fashion Rocks w Nowym Jorku cover Vogue zaprezentowała Rihanna. Był to zarazem pierwszy i ostatni raz, kiedy Rihanna wykonała piosenkę Madonny.

43. Vogue jest jednym z najczęściej odsłuchiwanych utworów Madonny w serwisie Spotify. Wszystkie wersje piosenki (albumowe i singlowa) odtworzono tam do tej pory 300 mln razy (dane na 03/2025). Codziennie utwór zyskuje tam średnio 150 tys. nowych streamów.

44. Vogue był pierwszym teledyskiem Madonny wydanym w latach 90. który w 2019 roku przekroczył w serwisie YouTube barierę 100 mln wyświetleń. Dzięki temu osiągnięciu Madonna stała się pierwszą artystką, która przekroczyła tam próg 100 mln odtworzeń z teledyskami wydanymi w czterech różnych dekadach: Like a Virgin (lata 80.), Vogue (lata 90.), Hung Up (lata 00.) i Bitch I’m Madonna (lata 10.).

45. Oficjalny teledysk do utworu z liczbą 169 mln wyświetleń (dane na 03/2025) jest jednym z dziesięciu najchętniej oglądanych wideoklipów Madonny w serwsie YouTube. Sporą popularnością cieszą się także wykonania piosenki na żywo: wersja Live at the MTV Awards 1990 – 73 mln, Live from The MDNA Tour – 23 mln oraz Live from the Sticky & Sweet Tour – niemal 13 mln wyświetleń (wszystkie dane na 03/2025).

---